Terwijl we Oudenaarde kennen om haar markt, historisch stadhuis en de Ronde Van Vlaanderen, schuilt er een rijke geschiedenis die dieper gaat. Eens een bruisende industriestad met rivieren en kanalen, floreerde Oudenaarde als een belangrijke textielstad in de late 19e eeuw.
Te midden van deze industriële opbloei stond de voormalige textielfabriek Saffre Frères. De vervallen gebouwen en verloederde omgeving zijn nu nieuw leven ingeblazen als de levendige woonwijk Saffrou, met een knipoog naar het verleden.
Van Blekerij naar Weverij
In de bloeiende textielnijverheid van Moeskroen, die haar oorsprong vond in 1769, maakte de verwerking van katoen tussen 1800 en 1815 een belangrijke groei door. Een prominente figuur in deze vooruitgang was de stamvader van de Saffre-familie, die een exponent was van deze evolutie. Enkele nazaten van Pierre François Saffre uit Moeskroen, bekend als de gebroeders Saffre, verwierven een terrein van 4 hectare waar de blekerij Van den Bossche stond.
Op 23 december 1896 verkregen ze een vergunning om een textielfabriek te bouwen op het terrein van de voormalige blekerij aan de Dijkstraat. Onmiddellijk begonnen ze met de bouw van een weverij, die in mei van het volgende jaar werd geopend.
Het belang van Oudenaarde
De fabriek, gespecialiseerd in de productie van stoffen, wol, katoen en kunstzijde, groeide snel uit tot een van de belangrijkste werkgevers in Oudenaarde. In 1907 werd een nieuwe stoomketel geïnstalleerd, gevolgd door een uitbreiding van de fabriek op de hoek van de Coupure/Blekerijstraat in 1908. In de jaren 1920 werden achteraan en aan de kant van de Coupure een mechanische weverij en een nieuwe katoenspinnerij gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog dienden de fabrieksgebouwen als onderdak voor Duitse soldaten. In haar hoogtijdagen bood de fabriek werk aan meer dan 1.000 mensen!
Usines Textiles d'Oudenaerde
Na het overlijden van de Saffre-broers in de jaren 20 kwam de fabriek in handen van de Gentse textielbaron, Achille Vleurinck. In 1946 kreeg het bedrijf de nieuwe naam "Usines Textiles d'Oudenaerde", afgekort als UTO. In de jaren 60 onderging de fabriek nog een laatste uitbreiding, inclusief een opvallende waterbak bovenop het machinehuis.
Echter, met de opkomst van de jaren 1970 begon de textielindustrie in Oudenaarde te krimpen. In een poging om stand te houden, fuseerde UTO in 1985 met de Verenigde Eeklose Weverijen tot UTO-VEW. Ondanks deze inspanningen kon het nieuwe bedrijf niet overleven, wat resulteerde in het faillissement ervan. Uiteindelijk werd de fabriek in 1990 gesloten.